Wereldvrede bestaat niet

Huh? Dat is toch iets waar we allemaal naar streven? Iets wat we het mooiste vinden dat de mensheid kan overkomen?

Toch ontstaat er een probleem zodra we vrede buiten onszelf zoeken of proberen te realiseren. We botsen dan met een eenvoudige wetmatigheid: je kunt alleen jezelf veranderen — nooit een ander. Ook je omgeving niet.

Als we streven naar iets buiten onszelf, willen we dat de verandering om ons heen plaatsvindt. Maar zo werkt het niet. Pas als we vrede hebben met onszelf en met alles wat we hebben meegemaakt, zijn we een voorbeeld van wat vrede kan zijn. Jij bent dan, in jouw kleine stukje wereld, een stukje wereldvrede.
Is er dan overal ter wereld vrede? Nee. Maar vele kleine stukjes vormen samen een groter geheel.

Zodra je een situatie of ontmoeting verlaat, verdwijnt ook de zichtbaarheid van de ontstane vrede. Je draagt die vrede nog wel ín je, maar elke nieuwe ontmoeting is opnieuw een uitnodiging — en soms ook een uitdaging — om die vrede opnieuw vorm te geven.

Wereldvrede als een blijvende toestand van hoe het leven is, bestaat dus niet. Als we dat nastreven, raken we vaak teleurgesteld. Veel situaties en ervaringen voldoen immers niet aan dat beeld. We bevestigen onszelf dan in het idee dat wereldvrede verder weg is dan ooit — en misschien verliezen we zelfs de hoop dat ze ooit mogelijk zal zijn.

Hoe meer vrede jij hebt met wat er in jouw leven gebeurt, hoe makkelijker je die vrede zichtbaar en hoorbaar kunt maken in je ontmoetingen.
Wil je wereldvrede? Dan begint het met vrede hebben met wie jij bent, en met wat er gebeurt in jouw leven. Dat is voor velen al een flinke uitdaging. Maar als het je beetje bij beetje lukt, dan wordt de wereld stukje bij beetje vrediger.

En die organisaties voor wereldvrede dan?

Veel organisaties die streven naar wereldvrede zijn vooral tegen oorlog. Maar ’tegen oorlog’ zijn is niet hetzelfde als voor vrede zijn.
Vaak handelen ze vanuit medemenselijkheid — wat prachtig is — maar het leidt niet automatisch tot vrede. Ze willen agressie en geweld uitbannen, maar juist door het uitsluiten van deze aspecten kan er geen omarming ontstaan, geen integratie. Zonder die balans zal werkelijke vrede uitblijven.

Deze organisaties richten zich terecht op de ellende van anderen — dat is waardevol en belangrijk. Maar het zorgt niet automatisch voor vrede.
Zolang hun definitie van vrede vooral draait om het uitbannen van oorlog en geweld, zullen ze veel mensen bijstaan, leed verzachten en indrukwekkende acties voeren. Maar blijvende, innerlijke vrede zal daar zelden uit voortkomen.

In feite zijn dit pogingen om verandering buiten jezelf tot stand te brengen. Dat wordt maatschappelijk zeer gewaardeerd en als nobel gezien. Maar juist die waardering kan een waas leggen over wat er werkelijk gebeurt.