Hoe stop je een oorlog in je eentje
De overheersende gedacht is dat je dat in je eentje niet lukt. Als we een oorlog bezien al een conflict waarbij leiders elkaars land aanvallen dan kan ik als mens daar niets aan doen. Heb ik de gedachte dat het anders moet, dan ontstaan er gevoelens van onmacht.
Maar als we oorlog gaan bezien als een stapeling van een heleboel kleine geweldsincidenten dan ontstaat er ruimte voor ieder mens om wel invloed te hebben. Om wel een gevoel van macht te ervaren.
Oorlog is er niet zo maar. Het is een gevolg van diepere tendensen in ons als mens. Wat allemaal illusies blijken te zijn.
Het idee dat een leider, die vaak een baas blijkt te zijn, het wel allemaal oplost voor mij.
Het is het weggeven van je macht aan anderen, die jouw wereld beter zullen maken.
Het is het idee, dat als ik alles heb ik gelukkig ben.
Het is het idee dat mijn invloed klein is en met name het geloof daarin.
Het is het idee dat we het moeten gaan maken in onze wereld.
Het is het streven naar, het willen hebben, het doelen stellen op elk moment.
Het is ikke-ikke-ikke en de rest kan stikken.
Het is het individualisme waarin we figuurlijk soms over lijken gaan.
Het is het wentelen in onmachtgevoelens, die ons legitimeren niets te kunnen en te hoeven doen.
Oorlog is het ultieme willen hebben.
Het is een grotesk beter weten dan de ander.
Het is de arrogantie te zeggen dat je bij de goeden hoort.
Ken jij dat: willen hebben? Meer en meer? Nog nieuwer dan nieuw? Al eens stilgestaan bij wat je er allemaal voor over hebt? En wat dit betekent voor anderen?
Ken jij dat: het beter weten? Het zeker weten en twijfelen aan en bestrijden wat de ander verteld? Jouw mening is de beste? Jouw mening is de waarheid?
Ken jij dat: dat je vindt dat je bij de goeden hoort? En dat anderen de slechte zijn en moeten veranderen?
We worden geboren met niks en we gaan dood met niks. Als eksters verzamelen we blinkende spullen o ons heen gedurende ons leven. Is dat werkelijk allemaal nodig om fijn te leven? Is dat werkelijk allemaal nodig om vredig met anderen samen te kunnen zijn? Vaak gaat willen hebben ten koste van het contact. We doen er van alles voor om het voor onszelf allemaal verkregen te krijgen. Denken we dan nog aan anderen?
Als mens hebben we de illusie dat we veel weten. In werkelijkheid weten we maar heel weinig. Het beter weten is dan ook een illusie. Kennis verandert elke dag. Hoe kan je dan nog volhouden het beter te weten dan anderen?
En wie is goed en wie is slecht? Kan het slechte ook goed uitpakken? Of andersom kan het hoede slecht uitpakken in een bepaal situatie? Zonder flexibel te kijken naar goed en slecht zet je jezelf vast en ontstaat er beeldvorming. Ik goed de ander slecht.
Een oorlog stop je niet in je eentje, maar de voeding daarvoor wel.
Als we als mens in onze dagelijkse ontmoetingen bewust minder willen hebben, minder vaak het idee gebruiken dat we het beter weten en dat we onszelf niet indelen in het vakje van de goeden, dan stoppen we met het voeden van het ontstaan van oorlog.
In al onze dagelijkse ontmoetingen en als we dat dan met steeds meer mensen doen, dan is de invloed daarvan enorm.
Een betere wereld begint bij jouzelf. Die macht heb je. Daarvoor is het wel van belang dat je oorlog niet ziet als iets wat grote leiders met elkaar hebben, maar dat het een ultieme uitbarsting is van alle waar wij als mensen in ons dagelijkse leven voeding aan geven. Die oorlog is ook onze verantwoordelijkheid. Al die momenten dat je onbewust voeding hebt gegeven zijn van invloed geweest. ZO zal ook alle momenten waarop je bewust stopt met die voeding en bewust vrede meeneemt in elk contact van waarde zijn. Samen met anderen zal dit tot een andere wereld leiden. Een wereld met minder conflicten en oorlog. Een wereld waarin je macht ervaart, bouwt aan een prachtig samenzijn in alle kleine dagelijkse ontmoetingen.