Ik heb er vrede mee

“Ik heb er vrede mee” betekent dat iemand berust in een situatie, deze accepteert of er geen moeite meer mee heeft. Het drukt uit dat er geen conflict, onrust of innerlijke weerstand meer is ten aanzien van een bepaalde gebeurtenis of omstandigheid. Vaak gaat het gepaard met het vinden van innerlijke rust.

Laten we de betekenis in meer detail bekijken:

Accepteren:

De uitdrukking kan aangeven dat iemand de situatie aanvaardt zoals die is, zonder verdere strijd of verzet.

Berusten:

Het kan ook duiden op het zich neerleggen bij een situatie — zelfs als die niet gewenst is — wanneer men geen andere optie ziet.

Geen weerstand:

Er is geen innerlijke of uiterlijke strijd meer. De kwestie is afgerond. De persoon is ermee klaar.

Innerlijke rust:

Dit is het effect van de zin, dat iemand vrede heeft gevonden met wat er gebeurd is. Emotionele conflicten, schuldgevoelens of spijt hebben plaatsgemaakt voor kalmte en acceptatie.

Kortom: “Ik heb er vrede mee” is een uiting van acceptatie, berusting in relatie tot een specifieke situatie.

Een bredere blik op de uitdrukking

Als mens omarm je de situatie. Vaak ging het eerder om iets pijnlijks of negatiefs. Nu krijgt die situatie, op je innerlijke weegschaal, dezelfde plek als het tegenovergestelde ervan. Er is balans ontstaan. Je hebt van beide kanten geleerd. Beide mogen er zijn. Je verliest jezelf niet langer in strijd, vermijding of oordeel over de situatie. Je ziet de volledigheid van het leven zoals die zich aan jou heeft getoond. Daardoor ontstaat innerlijke kalmte. Je voelt je vredig.

Synoniemen en verwante betekenissen

De zin “ik heb er vrede mee” kan ook gelezen worden als:

verdragen, aanvaarden, genoegen nemen met, zich verzoenen met, zich verenigen met, zich schikken in, zich neerleggen bij, het hoofd buigen voor.

Vooral die laatste geeft mooi weer wat het van ons vraagt.

Een buiging voor het leven

Je buigt je hoofd voor de situatie en wat deze je heeft gebracht. Die buiging staat symbool voor het eren en respecteren van wat er is. Je geeft de situatie én je ervaring ermee een plek. Niet vanuit oordeel, maar vanuit een houding van erkenning. Je zegt daarmee:

“Niet ik bepaal wat er gebeurt, maar het leven zelf bepaalt wat er gebeurt in mijn leven. Hoe ik ermee omga, dat is mijn verantwoordelijkheid.”

Voor die leidende kracht — het leven zelf — maak je een buiging. Je maakt jezelf letterlijk en figuurlijk kleiner dan het leven. Niet vanuit onderdanigheid, maar vanuit bescheidenheid. Vanuit het besef dat jij slechts een deel bent van een groter geheel.